Nuri Bilge Ceylan’ın ilk dönem filmlerini çok sevmiştim. Kasaba, Koza, Mayıs Sıkıntısı, İklimler ve Uzak.
Giderek her filmiyle onun sinemasından kopmaya başladım. Son filmiyle de final gerçekleşti.
Kuru Otlar Üstüne sanırım Ceylan’ın kendi yörüngesinden uzaya fırladığı bir kordela. Bu stilde bir film daha yaparsa komik duruma düşürecek kendisini kanaatimce.
3 saatten uzun bir film. Türkiye’de bir bütün olarak gösterilmiyor filmler. O nedenle ilk ve ikinci bölüm olarak değerlendirmek fırsatı var.
Filmin ilk bölümü son derece etkileyici ve 90 dakikanın nasıl geçtiğini pek anlamıyorsunuz. Tamam biraz uzun diyorsunuz, ama karakterler adeta gerçek yaşamdan bir kesit gösterircesine canlı ve öyle bir çatışma kurulmaktaki ikinci bölümü çok merak ediyorsunuz.
Sonra filmin ikinci yarısı başlıyor ve film yörüngesinden fırlıyor daha doğrusu filmin zaten bir yörüngesi olmadığını görüyorsunuz.
Bir eklektik çorba. Çorba güzel olabilir, ama buraya sinemanın her atraksiyonu boca edilmiş. Tiradlar, monologlar, yabancılaştırmalar, asap bozucu düzeyde ahkamlar, ahkamlar, buluşlar, buluşlar, karakterlerin üzerine yapıştırılmış replikler, karakter kurulumundaki yüzeysellik uzun diyaloglarla halledilmeye çalışılmış ve hepsi birbirinin yerine konuşur hale getirilerek film iyice türbülansa sokularak yönetmenin hayata ve onu izleyenlere verdiği bir söyleve dönüştürülmüş 3 küsur saat boyunca.
Ne yaptığını bilmeyen ve seyirciyle oynamaya meraklı dolayısıyla sinemanın doğal akışına aykırı olarak kurmacayı da kurmaya çalışan bir sinema ermişliği girişimi. Çok hazin.
Nuri Bilge Ceylan belli ki Asgar Farhadi’den çok etkilenmiş, ama Farhadi müthiş sinema yapıyor.
İnsanları anlatan başka yönetmenler de vardır. Örneğin Finli Aki Kaurismaki, İngiliz Mike Leigh, İtalyan Ettore Scola hatta bu gruba Woody Allen’ı da katabiliriz. Nuri Bilge Ceylan bu gruba giremez hiçbir zaman. Zira insanı bildiğini, kesin olarak çözdüğünü zannediyor. Bu zan ile sinema yapılamaz. Risale yazılabilir belki.