Her konuyu en uçlarından ele alıp kamplara ayrışarak tartışma, ne tartışması kavgaya tutuşma alışkanlığımız neredeyse genetiğimize işlemiş halde. Memleketin tarihinde yer teşkil eden her olay ve şahıs için de geçerli bu.
Hemen her konuda ilk kıvılcımla bütün izler birbirine karışıyor ve gözünü karartmış fanatik bir öfke anında gün yüzüne çıkıyor.
Yılmaz Güney’in sineması sadece Türkiye değil dünya sinema tarihine geçmiş kendisi de orada yerini almıştır. Yılmaz Güney’in Paris’te sadece mezarı bulunmamaktadır. Paris Sinema Müzesi’nde dev bir portresi de vardır.
Hemen hemen bütün filmlerini seyretmiş biri olarak diyebilirim ki, Yılmaz Güney’in ne kadar çığır açan bir sinemacı olduğunu anlamak için sadece başyapıtı Umut'u izlemek bile yeterlidir. Cezaevinde olduğu yıllarda yazdığı ama yönetemediği Sürü ve Yol senaryoları da cabası.
Yılmaz Güney’in yanında bulunmuş onunla anıları olan çok önemli sinemacılar tanıdım, kendi yazdığı kitapları, hakkında yazılmış otobiyografik kitapları okudum, Fransa’daki son yıllarında en yakınında bulunmuş kişilerle de tanışıklığım var.
Yılmaz Güney’in Nebahat Çehre ile olan ilişkisinde tanıkların gözü önünde yaşananlar, Savcı cinayeti, Yol filmindeki yönetmenin kovulması ve yeni yönetmen arayışı süreci, Paris’teki son günleri birbiriyle uyumlu olarak çok belirgin bir kişilik patolojisine işaret ediyor.
Güney’in sinemacı yanı ile kişiliğini ayrı ayrı ele alarak sinemasına olan hayranlığı kişiliğiyle de birleştirip onu ilahlaştırmak ya da sinemasını göz ardı edecek denli onu yerin dibine sokmak dışında başka bakış açıları da olmalı. Pek çok başka sanatçı için de aynı şekilde düşünmek gerekir kanaatimce.
Bizde idealizasyonlar çok hızlı çalışıyor. Ya tapıyoruz ya taşlıyoruz.
Hayranlıkla nefret arasında gidip gelen ara katlarda hiç durmayan bozuk asansörlere benziyoruz. Buradan da hiçbir önemli konuda üzerinde mutabık kalınan objektif bir tarihsel ortak payda çıkarılamıyor.
Bu topraklarda tarihin tekerrürü bir kader gibi.
Commentaires